Hoe het begon; September 2018 een positieve test in handen, wauw wat fijn wij worden papa en mama. Een vrij zorgeloze zwangerschap gehad buiten een hoop troubles in privé sferen, die stomme hormonen werken ook niet echt mee dacht ik steeds… maar zoals de meeste denken, niet zo zeuren en doorgaan.

En so we go, het einde van de zwangerschap naderde het begon toch spannend te worden, na een hoge bloeddruk gemeten doorverwezen naar het ziekenhuis en besloten om met 40 weken in te gaan leiden. Na +- 24 uur werd onze dochter geboren middels een spoedkeizersnede. Wat een bizarre bevalling was dat, maar onwetend als je bent bij een eerste, dit zal er wel bij horen.

Ik was alles behalve blij, maar dat wilde ik aan niemand toegeven, want we hadden toch een gezonde dochter gekregen wat zeur je nou. De slapenloze nachten begonnen en ik voelde me steeds ellendiger, maar dat hoort er bij, toch? De roze wolk waar over werd gesproken, een grijze donderwolk, die was me inmiddels wel bekend maar, we hebben een gezonde dochter, dus wat zeur je nou. En zo sukkelde ik maar door, tot het echt niet meer kon en ik finaal met mijn kop tegen de muur aan liep.

Oké, wat nu? Hulp zoeken is best een ding denk je dan, want je hoort gelukkig te zijn dat je mama bent geworden, maar ik was alles behalve gelukkig. Eerst ga je nog twijfelen aan jezelf, doe ik het wel goed, waarom heb ik geen geduld en kan ik niets hebben? Om mij heen kreeg ik geregeld de vraag hoe het ging, toegeven is het moeilijkste wat er is want dan is er toch echt iets aan de hand.

Uiteindelijk hulp “durven” zoeken en na vele gesprekken en sessies bij de psycholoog kwam ik er toch achter dat ik niet de enige was en dat hulp zoeken juist fijn is, door het aan te gaan en het te kunnen verwerken. Na 2,5 jaar durfde ik weer na te denken over een 2e kindje, zou het dit keer wel goed gaan? Na vele gesprekken, en goede afspraken in het ziekenhuis durfde ik weer. In November is onze zoon geboren, en wat een andere ervaring was dit, die roze wolk, of nouja in ons geval blauwe wolk die bestaat dus echt…..

Mijn tip, ben eerlijk naar jezelf. Ontkennen is het “makkelijkste”, maar zo niet nodig! Je bent niet alleen, er zijn genoeg mensen die je willen helpen, en nee, dit maakt je geen slechte moeder.